Ginger’s Diary: Τι τρώω όταν με πιάνουν οι μεγάλες λιγούρες;

Δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι, όλοι το κάνουμε. Είναι κάποιες στιγμές που ψάχνουμε μανιασμένοι ντουλάπια, συρτάρια και ψυγεία να βρούμε κάτι γλυκό, που βάζουμε ένα βουνό φαγητό στο πιάτο και το τρώμε σε λίγα μόλις λεπτά βλέποντας μια σειρά, που σκλοράρουμε πάνω κάτω τα deliverάδικα στο 11888 giaola και ψάχνουμε την γουρουνιά που τόσο λαχταράμε. Οι λιγούρες είναι ανθρώπινες και προσωπικά τις ευχαριστιέμαι τρομερά. “Όταν δεν με κοιτάει κανείς, μία είναι η συνταγή: μπισκότα μουλιασμένα σε γάλα”. Για πολλά χρόνια ντρεπόμουν να μιλήσω για αυτήν μου την υπέρτατη γουρουνιά απόλαυση. Συνήθως την κάνω όταν έχει πολύ κρύο, έχω ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ και θέλω κάτι γλυκό και comfort. Το guilty pleasure μου αποτελείται από 2 και μόνο υλικά: μπισκότα (μιράντα και μόνο μιράντα) και γάλα. Βάζω τα μπισκότα σε μία κούπα και κρατάω 5-6 στην άκρη. Τα περιχύνω με λίγο γάλα (περίπου 2-3 δάχτυλα) και μόλις μαλακώσουν καλά τα μπισκότα τα λιώνω καλά με το κουτάλι και φτιάχνω μια υπέροχη μπισκοτόκρεμα. Σπάω τα υπόλοιπα με το χέρι μέσα στην κούπα, για το crunchiness της υπόθεσης, φοράω τις πιο χουχουλιαστές μου πιζάμες και δεν μοιράζομαι ούτε μπουκιά όποιος και να είναι μαζί μου.”Κι αν το ντουλάπι και το ψυγείο είναι σχεδόν άδεια, ευτυχώς υπάρχουν πάντα τα μακαρόνια”. Νομίζω ότι πολύ λίγες μέρες της ενήλικης ζωής μου έχουν περάσει χωρίς να φάω ζυμαρικά.

Τα λατρεύω, πεθαίνω, χάνομαι. Όταν λοιπόν χτυπούν τα munchies, βάζω μια μεγάλη κατσαρόλα με νερό να βράσει και ρίχνω μπόλικο αλάτι. Μόλις κοχλάσει ρίχνω μισό πακέτο λιγκουίνι και τα σουρώνω 3 λεπτά πριν τον προτεινόμενο χρόνο. Στην ίδια κατσαρόλα ρίχνω βούτυρο και μόλις κάψει ρίχνω τριμμένη μυζήθρα. Την αφήνω να πάρει χρώμα, ρίχνω τα μακαρόνια και τα ανακατεύω καλά.

Κάποιες άλλες μέρες που θέλω μία old school μακαρονάδα φούρνου ή μία ένοχα υπέροχη αλά κρεμ, θα μπω στο 11888 giaola και θα παραγγείλω από την cult πιτσαρία της γειτονιάς μου είτε τορτελίνια είτε μία λαχταριστή μακαρονάδα με κιμά και χιλιάδες τυριά στον φούρνο.

Don’t judge me γιατί τα λιγουρεύτηκες…Αν πάλι θέλω να τσικνίσω εδώ και τώρα, παραγγέλνω σουβλάκια στο λεπτό ντάξει. Δεν χρειάζεται να πω πολλά εδώ, οι περισσότεροι με νιώθετε. Τεράστιο comfort food το σουβλάκι και ο καθένας έχει τη δική του απολαυστική ιεροτελεστία. Η δική μου πάει κάπως έτσι:

Βήμα 1– Μπαίνω στο 11888 giaola (από το λάπτοπ μου όταν είμαι σπίτι ή από το app

όταν είμαι στο δρόμο με κατεύθυνση το σπίτι).

Βήμα 2– Πηγαίνω κατευθείαν στο αγαπημένο μου Κυψελιώτικο σουβλατζίδικο, τη Ρίγανη και παραγγέλνω πάντα μα πάντα τα ίδια πράγματα: 1 καλαμάκι προβατίνα, 1 μερίδα γύρο και 2 κοκακόλες ζίρο.

Βήμα 3 –Βάζω ένα τραπεζάκι δίπλα στον καναπέ και τοποθετώ επιμελώς ένα μεγάλο ποτήρι με πάγο, το λάπτοπ με paused το επεισόδιο της σειράς που θα βλέπω όσο τρώω και ένα πιρούνι.

Βήμα 4: Μόλις χτυπήσει το κουδούνι, βουτάω σακούλες, δίνω tip (μην το ξεχνάτε αν έχετε πληρώσει με κάρτα) και βουτάω στο απόλυτο cocooning. Αν η υπογλυκαιμία με αναγκάσει να ντυθώ και να βγω απ’ το σπίτι, ξέρω που θα βρω γιατρειά. Ευτυχώς κάποια από τα ζαχαροπλαστεία της γειτονιάς μου έχουν μείνει αυθεντικά. Στην Κυψέλη μπορείς να βρεις την τέλεια σεράνο, την πιο αυθεντική αμυγδάλου και παγωτό chicago σερβιρισμένο the old school way με πουράκια και πυροτεχνήματα.

Όταν, λοιπόν, με πιάνουν υπογλυκαιμίες, βάζω μπουφάν πάνω από τις πιζάμες και πετάγομαι στην πλατεία Αγίου Γεωργίου για ένα κουτάκι πάστες ή ένα ταψάκι γαλακτομπούρεκο με κανταΐφι, στην οδό Κερκύρας για θεϊκή τούρτα αμυγδάλου ολόφρεσκη και αέρινη σα σύννεφο ή στα Πατήσια για πολίτικο εκμέκ με παγωτό καϊμάκι ή σοκολατένια κόλαση Chicago.

Λιγούρες, υπογλυκαιμίες, γουρουνιάσματα, δεν έχει σημασία πως το λες, σημασία έχει πως το κάνεις και θέλω να μάθω τις δικές σου ένοχες απολαύσεις στα σχόλια. Και που ξέρεις, κάποιες μπορεί να τις δεις στο instagram μου…

#LoveOnly,

Madame Ginger

Κείμενο: Madame Ginger

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Ιωαννίδης